االان تقریبا ۳ هفته ای است که کار مستقیم تو شرکت روکنار گذاشتم و رحل اقامت از تهران بربستم. سه سال پیش موقع انتخاب رشته فوق گفتیم بزنیم این رشته ی هسته ای رو برای اینکه تهران بمونیم(اگه شهرستان می زدم به احتمال زیاد برق قبول بودم).حالا چی. شایدم خوب شد.
غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل
شاید که چو وا بینی خیر تو در این باشد
تنها خوبی تهران بودن دوستی با آدمای خوب و از همه مهمتر آشنایی با اون بود.هر چند...
درواقع کارامو آوردم گرگان هر ۲ هفته می رم تهران. ولی نمیشه اینجا کار کرد .از خواب گرفته تا قیف و قیر...منتظریم ۲ شهریور بشه بریم سربازی.
خونه که نشد بگیریم باید برای بعد اموزشی به فکرش باشم. فیلم تازه نرفتم ولی شهر زیبا با بازی علیدوستی روخوشم اومد.(ازِdidar tv دیدم).علیدوستی بازیگر خوبیه.حیف فنز رو ندیدم. راستی مدت زیادیه با عطاشون سینما نرفتم. سپهرو که از عید ندیدم!!
فرانسه هم که قهرمان نشد .بازم یه ضد حال دیگه تو این روزا.
دلم یه مسافرت با رفقا رو می خواد. کدوم رفیق..همه دنبال زندگیشونن فقط منم که هیچ کار مهمی ندارم. حتی کارای شرکتم برام یه جورایی الله بختکیه. یعنی جدی نیست.اصلان هیچ برنامه ای برا آینده ندارم فقط دور خودم می چرخم.
سلام مهدی خان ،
اومدم واقعیتی رو بگم که همگی بهش واقفیم اما خوب به روی هم نمیاریم :
آدمهایی (جوون هایی ) که دور و بر خودم می بینم ( که خودمم جزوشونم ) چند دسته اند :
۱. توهم داشتن هدف رو دارن بی اینکه هدف مهم و واقعی داشته باشن و در واقع قبل از بقیه خودشون رو فریب می دن .
۲. هدفهای مهم و ارزشمندی دارن ( که اینها همون چند درصد آدم موفق و خلاق هستند )
۳.هدفی ندارن و خودشون رو می زنن به اون راه تا بقیه از این واقعیت آگاه نشن و روزگارو طی می کنن .
۴.اونقدر تو هدفهای کوچیک و سطحی و بی ارزش غوطه ور می شن که اصلا هیچ وقت به نقطه ای دورتر از اون نگاهم نمی ندازن .
.........
می بینی که از حداقل ۷۵ درصد این آدمها هدف ها و دلمشغولیها و سرگرمیهای مهمتری داری و دل زنده تر ، سر زنده تر هستی ، امیدوارم سرخوش و دلخوش هم باشی .
رفیق! دلمون تنگ شده بابا! اینطرفا نمیای؟ (هرچند که تو دلت برا همه تنگ شده الّا ما!) ببین... یه تئاتر خوب هست به اسم :موسیو ابراهیم و گلهای قرآن... فکر کنی کی بتونی بیای؟
سلام مهدی جان
خیلی وقته من اینجا سر نزدم. خب شاید به این خاطر که منم یه جورایی دارم مثه تو و مثه خیلیای دیگه برای گذرون زندگی فقط دور خودم می چرخم. دیگه داره سرم گیج میره . باز گمش کردم . هدفمو می گم. خوش باشی
سلام.
حس اول- کاشکی بلد بودم لبخند هدیه ی آدما کنم...(دکتر من همون دلقکم)
حس دوم- (ضمن پوزش) افسردگی قبل از سربازیه...خودش خوب میشه
حس سوم-فکر می کنم گاهی وقتا ـ تاکید می کنم، گاهی ـ باید بذاریم درد تا مغز استخونمون نفوذ کنه. بذاریم یه خلا تمام وجودمون رو بگیره. برای رفعش چاره جویی علاج نیست. اونقدر باید باشه و باشه، تا خودش، به وقتش شاید، بیرون بره.
حس چهارم- برای بعضی دردا، هوس خوش کافیه : یه مسافرت با رفقا...
پنجم ( این یکی دیگه حس نیست!)- یه جایی خوندم میشه بی دلیل شاد بود، اما برای ناراحتی بهونه لازمه. ( هر چند، به نظرم همیشه صدق نمی کنه. نوع شادی ش شاید باشه «علی بی غم»ی ولی گاهی لازم به نظر میاد. به علاوه، تو ناراحت نیستی، دلتنگی . به قولی « انسان خسته نیست، به ستوه آمده. نگوییم غمگین. بگوییم ... دلتنگ » )
راستی : مهدی این گزارشیه از خودت یا برای خودت ؟! یا اصلا: گزارشی از خودت برای خودت
سلام دوباره.
(اینو دارم بیشتر به مخاطب اون دوستی مینویسم که بی نام اینجا نوشته : )
یادم میاد یه بار، از دوستی خوندم: برای سیر، دلیلی ( هدفی؟) جز رفتن اگه داشته باشی، راهت به مرداب تبدیل میشه... ( امان از این حافظه ی ناتموم که خط به خط اون نوشته یادشه، اما لب مطلب نه. ازنویسنده ی اون خطوط و خواننده ی این، عذر میخوام. مضمونش ولی حدس می زنم همین بود: راه باید هدف باشه تا جریان زندگی معنی پیدا کنه به نظرم. )
از عنوان وبلاگت و دل مشغولی های پنهان در نوشته هات میشه فهمید که کلامت آشناست ! تا بعد!
سلام داش مهدی
از این که ایتالیا قهرمان شد کلی حال کردم ....
تو تازه رفتی به خدمت شریف سربازی ... منم چند وقت دیگه به جمع مخلصتون می پیوندم